حکایت

بازرگانی را شنیدم که صد و پنجاه تریلی بار داشت و چهاصد کارمند خدمتکار. شبی در جزیره کیش مرا به حجره خویش در آورد . همه شب نیارمید از سخنهای پریشان گفتن که فلان سهامم در وال استریت است و فلان برجم در بک استریت و این قرار داد خرید فلان زمین است و فلان چیزم فلان ضمین. گاه گفتی خاطر هاوایی دارم که هوای خوشی دارد. باز گفتی: نه، که دریای مغرب مشوش است؛ سعدیا ! سفری دیگر در پیش است، که اگر آن کرده شود بقیت عمر خویش به گوشه ای بنشینم. گفتم: آن کدام سفر است؟ گفت: قالی پارسی خواهم بردن به اروپای شرقی که شنیده ام قیمتی عظیم دارد و از آنجا محصولات کشاورزی به فرانسه برم و برق فرانسوی به ایطالیا و مافیای ایطالیایی به چین و فولاد چینی به امریکا و تکنولوژی پیشرفته امریکایی به اسرائیل و جنگ و کشتار و خونریزی و سبعت اسرائیلی به عراق و روغن عراقی به پارس و زان پس ترک تجارت کنم و به دکانی بنشینم. انصاف، از این مالیخولیا چندان فرو گفت که بیش طاقت گفتنش نماند. گفت ای سعدی! تو هم سخنی بگوی از آنها که دیده ای و شنیده. گفتم:

آن شنیدستی که در اقصای غور

بار سالاری بیفتاد از ستور؟

گفت چشم تنگ دنیا دوست را

یا موبایلی پر کند یا خاک گور.....