از خصوصیات شعرا، یکی این است که بی کار که بشوند می نشینند  یک نفر را هجو  می کنند. ما هم که خوب در جریان هستید ، یک چند مدتی است که هم بی کار شده ایم و هم شاعر ،بنابراین دیدیم  چه کاری بهتر از اینکه از قدما و پیشینیان پیروی بکنیم و بنشینیم گیر بدهیم و یکی را هجو کنیم.

قربانی(!) را بچه های دانشگاه احتمالا بشناسند. البته چون خودش اجازه نداده اسمش را نمی آورم و بنابراین بقیه باید در کفش بمانند. البته هدف فقط ارائه یک اثر هنری ماندگار است و لاغیر وگرنه به من چه که مهدی فرج اللهی چه شکلی است و چه کار می کند!

 جهیده برون از بغل گوشها

سر و صورتش مملو از جوشها

دوتا چشم دارد یکی این هوا

ولیکن خمار و چو مدهوشها

دماغش دراز و نوکش تیز تیز

به مانند منقار شه قوشها

شنیدم شده در مجامع رئیس

بلاشک به تزویر و پاپوشها

سراییده شاید دو تا شعر مفت

سه تا بیت و هم صد غلط توشها

بپوشد جلیقه ، کراوات روش*

خیالش شده جز خوش پوشها

خطر گفته از بیخ گوشش روم

ولیکن گرفته به آن گوشها!

( دوتا گوش دارد ، دوتا قافیه

فدای سرش کل مخدوشها! )

به در گاه یزدان کند آرزو

که شاید رود بر سر دوشها!**

( هنر بنده دارم ، زبان پارسیست

نمانده به جز قافیه : موشها

فعولُ فعولُ فعولُ فعول

که قافیه گشته فرا موشها! )

....

* ما قدیم ها ، زمان جوانی هایمان که خوش تیپ میکردیم ، کروات را زیر جلیقه می پوشیدیم!

** و البته شاید فقط آرزو هم نکند و گاهی به اقدامات عملی هم دست بزند! ... اصلا به من چه .... هر کاری می خواهد بکند بکند!