هجو شخصیت!

از خصوصیات شعرا، یکی این است که بی کار که بشوند می نشینند  یک نفر را هجو  می کنند. ما هم که خوب در جریان هستید ، یک چند مدتی است که هم بی کار شده ایم و هم شاعر ،بنابراین دیدیم  چه کاری بهتر از اینکه از قدما و پیشینیان پیروی بکنیم و بنشینیم گیر بدهیم و یکی را هجو کنیم.

قربانی(!) را بچه های دانشگاه احتمالا بشناسند. البته چون خودش اجازه نداده اسمش را نمی آورم و بنابراین بقیه باید در کفش بمانند. البته هدف فقط ارائه یک اثر هنری ماندگار است و لاغیر وگرنه به من چه که مهدی فرج اللهی چه شکلی است و چه کار می کند!

 

 جهیده برون از بغل گوشها

سر و صورتش مملو از جوشها

 

دوتا چشم دارد یکی این هوا

ولیکن خمار و چو مدهوشها

 

دماغش دراز و نوکش تیز تیز

به مانند منقار شه قوشها

 

شنیدم شده در مجامع رئیس

بلاشک به تزویر و پاپوشها

 

سراییده شاید دو تا شعر مفت

سه تا بیت و هم صد غلط توشها

 

بپوشد جلیقه ، کراوات روش*

خیالش شده جز خوش پوشها

 

خطر گفته از بیخ گوشش روم

ولیکن گرفته به آن گوشها!

 

( دوتا گوش دارد ، دوتا قافیه

فدای سرش کل مخدوشها! )

 

به در گاه یزدان کند آرزو

که شاید رود بر سر دوشها!**

 

( هنر بنده دارم ، زبان پارسیست

نمانده به جز قافیه : موشها

 

فعولُ فعولُ فعولُ فعول

که قافیه گشته فرا موشها! )

 

....

 

 

خداوند از سر تقصیراتش بگذرد!

 

* ما قدیم ها ، زمان جوانی هایمان که خوش تیپ میکردیم ، کروات را زیر جلیقه می پوشیدیم!

** و البته شاید فقط آرزو هم نکند و گاهی به اقدامات عملی هم دست بزند! ... اصلا به من چه .... هر کاری می خواهد بکند بکند!

فاش میگویم و از گفته خود دلشادم

آدم بی کار که بشود خیلی طبیعی شروع میکند با یک چیزی ور رفتن ... ما هم که بیکار شدیم دیدیم که ای دل غافل داریم با دیوان حافظ ور می رویم!

"فاش میگویم و از گفته خود دلشادم"

که به جای نرسد داد و یا فریادم !


"به مژکان سیه کردی هزاران رخنه در دینم"

عجب مژگان سفتی بود ، همش سوراخ می بینم!

"یاد باد آنکه نهانش نظری بامابود"

فقط از زیر لچک بینی او پیدا بود


"به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم "

خودت باید که بیندازی همان قدر وصله بر دینم!


"ما سر خوشان مست دل از دست داده ایم"

صورت حساب رهاکرده ، پولش نداده ایم!

 

"ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده ایم"

الکی خل شده و این همه راه آمده ایم!

 

"فتوی پیر مغان دارم و قولی است قدیم"

همه چی جور شود بدون شک با زر و سیم!

 

"خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم "

حافظ بی تربیت شاعره یا پیت حلبیم!

 

"ما درس سحر در ره میخانه نهادیم"

از یاد برفت، ماند همانجا که گشادیم!

 

"بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم"

به حافظ گیر داده ز نون خوردن بیندازیم!

 

"دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس"

رفته با حساب من خورده کباب جوجه سه پرس!

 

"هاتفی از گوشه می خانه دوش "

کار بدی کرد به همراه بوش !

( این بیت ناظر بر قضییه " بادگیت" پرزیدنت بوش است! )



کسانی که سواد فهمیدن عیب و ایراد این بیتها را دارند لطف کنند به زیادی سوادشان ببخشند ... بار اولمان است مرتکب این کار می شویم دیگر!

برای تورج خسروی که شیخ خلوت نشین است .

 

 

بعد از اینکه هفته نامه گل آقا تعطیل شد ، تحریریه هفته نامه که در بالاترین طبقه ساختمان قرار داشت تبدیل شد به بخش هنری .

این بخش هنری از همان ابتدای کار فقط و فقط  یک کار مند داشت  و آن هم همین تورج خسروی خودمان بود ، با آن خنده های دوست داشتنی و خوش صدایش ،  که تنهای می نشست توی آن سالن درندشت و خالی و کار خودش را میکرد .....

 

 

 

     یک سلام گرم من باب ادب                      خدمت آن بنده تنهای رب

           خدمت آن رهروی راه خدا                      آن رفیق گشته از یاران جدا

آن که در کل فارق از این خاک بود                     ساکن نزدیکی افلاک بود !

            صاحب قلب رئوف و پر ز راز                    صاحب بی سبلت ریش دراز !

       آنکه نقاشان چین از دست او                    گشته اند از بیخ و بن بی آبرو

 می زند گاهی به زیر خنده ای                    خنده پر قدرت و توفنده ای

        آنچنان که عرش آن پروردگار                     از پس موجش شود آوار و زار

            بعد از آن هم جبرئیل و مبرئیل                   می شوند آواره چون یک عده ایل !

       * * *

         الغرض این قصه ها را ساختیم                    چون که نرد عشق او را باختیم

        داده بودیمش یکی قول ردیف                     تا که یک کاری شود بالکل ردیف

آن ردیف اش که ردیف است اینچنین                 بیت قبلی را برو از نو ببین!

         روی آن کارت کنم انواع کار                           می کنم آن را در این مصراع کار !

این هم از کار شما ای خسروی                      مصرع دوم : برای خسروی

      خسروی هم شد ردیف و والسلام                      شعر ما هم می شود اینجا تمام ! 



زهلم الشعرا !